(16 december 1962 – 30 september 2002)

Het intern onderzoek van de gerechtelijke politie inzake de euthanasie van de heer Mario Verstraete werd geklasseerd. Er was een vraag naar onderzoek omwille van de tijdsduur van een maand die niet gerespecteerd zou geweest zijn tussen het in werking treden van de wet op 20 september 2002 en de euthanasie op 30 september…

‘Hier is toch een duidelijk verschil met die heer Stan Kenis’, vroeg dezelfde rechercheur, ‘de heer Verstraete had misschien nog maanden, misschien wel jaren kunnen leven?’ In tegenstelling tot Stan zocht Mario de media op, waar hij – zoals hij het met zijn gitzwarte gevoel voor humor zei – de eerste BSV zou worden: de Bekende Stervende Vlaming. Hoe kon een jonge man zo nuchter en schijnbaar onbewogen praten en schrijven over zijn eigen aftakelingsproces? Filmregisseur Nic Balthazar zat er bij de eeuwwisseling ‘met een mengeling van diep ongemak en onbeholpen medeleven naar te kijken’. Even gedecideerd als luchtig kwam Mario er bij ieder interview op uit dat ‘wanneer de lol eraf was’, men hem dan maar ‘vakkundig uit de handel moest nemen’. Het werd hem door velen kwalijk genomen.
Kan een mens zelf beslissen wanneer het genoeg is en daarvoor de hulp van anderen inroepen? Wanneer stop je met behandelen en ondersteunen, met behandeld worden en zorg krijgen?

Mario wilde het zo snel mogelijk na de stemming van 28 mei en toch heeft hij nog willen/kunnen wachten, eerst tot de publicatiedatum in het staatsblad van 22 juni, nadien tot de inwerkingtreding die binnen de drie maanden moest bepaald worden volgens art.16 van de
euthanasiewet en men tenslotte vastlegde op 20 september. Achteraf beschouwd zijn die 4
maanden ‘extra’ zeer belangrijk geweest voor de onderlinge interactie tussen Mario en zijn ouders, zijn zoon en enkele intimi, die gedurende die periode hem thuis verzorgden, zelfs samenwoonden.

De mediafocus, bijna een obsessie, bleef gedurende die maanden. Hij zou als eerste gebruik maken van die wet. Dat had hij al laten optekenen tijdens een interview in 1999: ‘Het medisch handelen rond het levenseinde heeft een wettelijke basis nodig. Dat kan best door een kaderwetgeving over de patiëntenrechtenwetgeving maar dat is politiek niet haalbaar.
Als actief lid van de socialistische partij en kabinetsmedewerker ken ik het dossier maar al
te goed. Daarom heb ik me specifiek ingezet voor een euthanasiewetgeving waar ik zelf zal van gebruik maken. Als eerste als het moet en als toonbeeld van en voor RWS waar ik sinds
vorig jaar in de raad van bestuur zetel.’

Of hij de ’eerste’ was heeft de euthanasiecommissie nooit willen bevestigen vanwege de ‘anonimiteit’ van de gegevens. Het telefoontje van de voorzitter met de vraag de euthanasiedatum te willen uitstellen omdat de registratiedocumenten nog niet op punt stonden,
zegt voldoende…

Mario was tot zijn dood voorzitter van de Vlaamse filmcommissie. Hij gaf geen advies voor ‘Tot altijd’ maar sprak het wel uit in de film die Nic Balthazar over zijn leven en strijd maakte.

Bron: RWS vzw (kwartaalblad juli 2023)